Zabijanie słowem

Dlaczego nie idzie się za to do więzienia? Dlaczego nie ma na to kary? Osoba zabijana słowami przeżywa powolne konanie .  Iluż znamy takich ludzi? Opowiadają o swoich związkach, o rodzinie. Jakże wiele w nich niemiłych, albo wręcz brutalnych słów. Zaczynały się już w dzieciństwie – „dla ich dobra”. Potem szkoła i nauczyciele szafujący krytyką, koledzy i koleżanki zazdrośni o sukcesy czy o powodzenie na płaszczyźnie towarzyskiej. Jedynie nieliczni umieją sobie z tym poradzić.  A w każdym z nas drzemie tęsknota za dobrymi słowami. I może nie za szaleńczą i romantyczną miłością – szczególnie,  gdy już wiek podeszły się zbliża, ale za życzliwością, uśmiechem, pogodną atmosferą. Do rozpoczęcia dnia od słowa – „kochanie” i do wieczornego przytulenia. Dlaczego jest to takie trudne? Dlaczego dom traktujemy jak śmietnik? Na zewnątrz potrafimy być mili, uśmiechnięci, a po przekroczeniu progu własnego mieszkania opada z nas maska i wyłania się potwór. Wykrzyczymy sobie – ulży nam i potem czasami czujemy wyrzuty sumienia, szczególnie, gdy widzimy łzy w oczach drugiej „ kochanej” osoby. Niektórzy potrafią przeprosić, większość nie. Ale i jedni i drudzy się nie zmieniają. Uważają to za normę. Bo przecież nie biją. Są dobrymi ludźmi. A że czasem wypśnie im się niedobre słowo, albo cała ich litania?  Oni szybko zapominają, a ich „ofiary” nie. Siedzi to w ich świadomości i rani. Zabija miłość, rodzi obojętność, potrafi zamienić się w nienawiść. W ten sposób tworzy  się piekło na ziemi. I nie potrzeba do tego wojny i głodu, choroby czy śmierci. Wystarczą słowa.